Kapı

Yine mi yaz bitti?
-Ne zaman gelmişti ki zaten dedi içimdeki ses…Bilmem illa kayıtlı bir zaman aralığı mı vermem lazım, yoksa yüzümdeki ifadelerden sen bunu çıkartamaz mısın diye yanıtladım onu.

Radyodaki şarkılar devamlı değişiyor, mevsimler döngüsel olarak birbirinin yerini alıyor, bir gün cam önünde sıcaktan bunalmış söylenirken, iki gün sonra camı açamayacak kadar soğuk olduğunu fark ediyorum, gidip üzerime bir hırka almam gerekiyor…artık soğuk limonatanın yerine çayı tercih etmem, leyleklerin bizi terk ederken ki dansını izlemem, akşam eve dönerken balkonlardan gelen neşeli seslerin azalması, elimizi kolumuzu sallayarak yürümek yerine bir adet şemsiye ve mont bulundurma gereksinimi…Ne denir ki buna? Yaz bize hoşça kal diyor sanırım…yine bekleriz diyeceğim ama o hazırlıksızken yine yakalar belki bizi, bakarsın davetsiz misafir olur…arkasından baktırır, ah gitmeseydi keşke dedirtir…sahilde gezinmeyi, mavi gökyüzüne bakmayı, renklerin canlılığını, tazeliği, hafifliği özleticeğe benziyor ama şu anda burnumun ucunda olan bu ferah toprak kokusuna ne demeli…Tamam gri gök yüzü seni sevmeyebilirim; ama belki bu sefer yardımcı olursun bana…Düşünmemi, yaratmamı, alışmamı sağlar, hatta kapının ardındaki yeniliklerle sararsın belki beni…belki o kadar da gri değilsindir?

Fotoğraf: Ocak 2010, Bursa.