İçimdekini tanıyamıyorum, ne ister kestiremiyorum, ama o beni yönetmeye devam ediyor. Olur olmaz dertleriyle, sıkıntılarıyla her geçen gün biraz daha boğuyor.
Hayallerimiz diye bir şey kalmadı sanki, düşlüyoruz sonra çöpe atıyoruz her şeyi, bütün güzel filmleri beraber izleyip, ağlıyoruz, sonra o beni daha çok üzüyor, resmen çaresizliğe sürüklüyor.
Eskiden bana yol gösterirdi, sabah gözümü açtığımda ne istediğimi bilirdim, artık hiç birşeyi bilmiyorum.
2 yorum:
İçimdeki dediğin zihnin, seni yöneten de düşüncelerin mi yoksa? Son 1 aydır bu konu ile ilgili çok okudum, çok düşündüm, hatta geçenlerde bir yazı da yazdım blogda :) Bu arada Toskana ile ilgili yazını merakla bekliyorum :)
ne dediğimi çok bilir halde değilim aslında, bazen istemsizce dökülüyor sadece...
Yorum Gönder