Kitaplar okunur, bitirilir. Altları çizilir sevilen cümlelerin, bu yaratıcı tasvirler örnek oluşturur ileriki yaşamlara ve üretilmek istenenlere. Bazen ortak olunur o cümlelerin yaşandığı andaki hislere ve olaylara. Ne kadar da benzer, hatta ben de olsam böyle derdim diye düşünülür. Doğaldır! Kitapları kitap yapan yaşanmışlıklar, tecrübeler, ortak anlar, iç güdüler, fikirler, ağızdan çıkmayan sözler, tutukluklar, acılar, haykırışlar, mutluluklar ve aşklar hangimizinkinde yok ki? Bazen bizi bizden iyi anlatan bir kitap buluruz, o an belki olağanüstü bir durummuş gibi düşünülür, sanki bir falcıya gitmişsinizdir de geçmişinizi ve sizi ayrıntılarıyla ortaya dökmüş kadar şaşırırsınız. Nedendir sanki? Diğer insanlar da sizin yaşadıklarınızla ve çektiklerinizle karşılaşamazlar mı? Dünya dediğimiz sadece ekvatordan ibaret herkesin kendi varoluşunun etrafında döndüğü yer midir? Bu ne ukelalık, nasıl bir bencillik duygusudur..Tabiki bu yaşanmışlıklar bizlere aittir, bizim temellerimizi atmıştır..Ama şu toplum bilim denilen şey var ya işte o, o kadar haklıdır ki ve geleceği bize başkalarının gözünden gösterendir ki, şaşar kalırsınız.Mozart dinlerken alınan hazzın o salonun yarısındakilerde yarattığı tebessüm ne kadar alışılagelmiş bir durumsa, hayatlarımızdaki ortak yanları keşfetmek de aynı derecede doğaldır. Tabi bir de aynı olayları yaşayıp, farklı değerlendirmeler ve tepkiler üreten insanlar vardır. Niye aynı gruba dahil olamayız diye düşünen varsa eğer, göz aynısını görür, kulak aynı sesi işitir ama gel gör ki kalbimiz kanı pompalarken aynı basınçta veya aynı hacimdeki oksijeni beyine göndermez. Beyinde alınan sinyalse, herhangi bir analog devreden elde edilen kadar formulize edilip sonuca varılacak bir olay değildir.
Herkes kendi denkleminin içinde, kendi bilinmeyen sayısı ile çelişe dursun. Dünya döner, döner ve bıraktıklarımız yerinde durmaz. Neden mi çünkü "eylemsizlik momenti" sanıldığı kadar somut bir kavram değildir...iyi akşamlar!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder